● 6

 Do pisania potrzebuję nastroju. Tak więc herbatka, świeczki, muzyka. I otwarty słownik synonimów. :D Zabieram się do pracy. :)




 Ich usta już zbliżały się do siebie, obraz rozmazywał jej się przed oczami, jego twarz była kilka centymetrów od jej. W tej chwili zwątpiła. Stwierdziła, że to nie w porządku. Nie tyle wobec niego, co wobec samej siebie. 
 Chociaż z drugiej strony, co miała do stracenia? Dzisiaj wyjeżdża. Prawdopodobne jest, że już nigdy więcej nie zobaczy żadnego z nich, oprócz telewizji, czy internetu, gdzie będzie oglądała ich występy, lub wywiady. Nie miała pojęcia, co robić. Czy będzie teraz żałować, jeśli go pocałuje? Pocałunku z Louisem właściwie nie żałowała. Ale wciąż była na niego wściekła. Nie wiedziała, czy w ogóle się z nim dzisiaj pożegna.
 Odwróciła głowę i wbiła wzrok w podłogę. 
- Przepraszam Harry. Ja... Ja nie mogę - powiedziała cichym głosem. 
- Rozumiem. Nie chcę cię do niczego zmuszać. - Uśmiechnął się pocieszająco i położył dłoń na jej ramieniu. 
- Wiesz, że dzisiaj widzimy się ostatni raz?
 Nie odpowiedział. Przyglądał jej się bez słowa, jakby chciał zapamiętać każdy szczegół jej twarzy. Po chwili zaczął:
- Wiem, że możesz mi nie uwierzyć w to, co teraz powiem po sytuacji z Louisem. Ale kiedy widziałem, jak dobrze się z nim dogadujesz, jak się przytulaliście na imprezie po naszym koncercie... Tak, byłem zazdrosny. Chciałem jakoś do ciebie zagadać, zrobić cokolwiek. Ale nie potrafiłem. Generalnie nie mam problemu z dziewczynami. Ale ty... Ty jesteś inna. 
 Nie wiedziała, czy chce znowu przez to przechodzić. Powtórzyć ten sam błąd dwa razy i to tego samego dnia? Lecz chociaż nie wiadomo jak bardzo byłaby temu przeciwna, nie mogła mu nie uwierzyć. Był tak uroczy, tak słodki, że musiałaby mieć serce z kamienia, żeby go odrzucić. 
- Harry, ufam ci. Ale co z tego? Dzisiaj wracam do domu, a wy ruszacie dalej w trasę. Dzieli nas od siebie ocean. Poza tym, prawie w ogóle się nie znamy.
- W Stanach zostajemy jeszcze dwa miesiące. Trasę kończymy za trzy tygodnie. Mielibyśmy czas, żeby się poznać. A później coś by się wymyśliło.
- Coś wymyśliło? Nie mieszkamy 50 kilometrów od siebie, tylko kilka tysięcy. Pozostałyby nam telefony i internet. A widywalibyśmy się pewnie raz na pół roku.
- Christie, pozwól nam spróbować. Pozwól się poznać. 
 Dziewczyna westchnęła. Oczywiście, chciała się do niego zbliżyć, dowiedzieć się czegoś więcej. Ale jak miała to zrobić? Wieczorem wyjeżdżała. 
 Harry, jakby czytając jej w myślach, powiedział: 
- Wiem, że dzisiaj będziemy musieli się pożegnać. Ale pomyślałem, że może mogłabyś pojechać z nami dalej w trasę. Koncertujemy tylko wieczorami, a tak całe dnie mielibyśmy dla siebie.
 Oniemiała. Nawet podobał jej się ten pomysł. Jednak Louis... Nie wiedziała, jak miałaby się zachowywać wobec niego. Podzieliła się z Harrym tym spostrzeżeniem: 
- Byłoby mi głupio... Wiesz, Louie...
- Wiem. Z nim jakoś by się to ułożyło. To co, decydujesz się? 
- Mój wyjazd planowany jest na około 8. Daj mi się zastanowić, dobrze?
- Jasne. Daj mi swój telefon.
 Nie pytając po co, wręczyła mu swoją komórkę. Ten zaczął coś zapisywać, prawdopodobnie swój numer. Chwilę później odwrócił się, zrobił zdjęcie, domyśliła się, że do kontaktu, i oddał jej telefon. 
- Pisz, jakbyś już podjęła decyzję. Nie chcę cię zmuszać, żebyś przyszła do nas do pokoju, dlatego daj znać i się spotkamy.
- Dobrze.
 Harry wstał i podał jej rękę, by jej pomóc. Przysunął się do niej, spojrzał jej głęboko w oczy i musnął wargami jej policzek, a jego loki delikatnie połaskotały ją po twarzy. Choć nie należała do najniższych, patrzyła na niego z dołu. Uśmiechnęła się i wróciła do siebie. 
 Matt nadal leżał przed telewizorem ze znudzoną miną. Postanowiła powiedzieć mu o tym, co się stało, lecz za bardzo nie wiedziała, jak ma to zrobić. Położyła się obok niego i wlepiła wzrok w ekran.
- Wiesz. Dostałam dzisiaj pewną propozycję. 
- Hm?
- Harry zaoferował mi, żebym towarzyszyła im w trasie po USA. 
- I co? - był dziwnie obojętny.
- I nic. Nie odpowiedziałam. Chcę jeszcze to przemyśleć. I poznać twoją opinię na ten temat. 
- Nie mam nic do gadania. Nie mogę ci przecież rozkazywać. 
- Matt, przestań, przecież cię przeprosiłam. Twoje zdanie też jest dla mnie ważne.
- A chcesz z nimi jechać?
 Nie odpowiedziała. Sama nie wiedziała. Postanowiła się przejść i pomyśleć o tym na spokojnie. Wyszła bez słowa i skierowała się do drzwi frontowych hotelu. 
 Przechadzała się ulicami Nowego Orleanu, rozglądając się i chłonąc promienie letniego słońca. W pewnej chwili podeszła do niej dziewczynka, mająca może 13 lat. 
- Czy to ty śpiewałaś wczoraj przed koncertem One Direction? - Nie wierzyła, że ktoś ją rozpoznał. 
- Tak, to ja.
- Byłaś świetna. Mogłabym zrobić sobie z tobą zdjęcie?
 Ten niewielki gest wprawił ją w tak dobry nastrój, że miała ochotę wyściskać tę dziewczynkę. Zrobiły sobie razem zdjęcie, Christie podziękowała jej i z uśmiechem na ustach ruszyła dalej. 
 Wzięła do ręki telefon i wybrała numer Harry'ego. Dopiero teraz zwróciła uwagę na zdjęcie w kontakcie, jakie on sam jej ustawił. Zaśmiała się, widząc go z ustami zwiniętymi w dziubek i przymrużonymi oczami. Po dwóch sygnałach odebrał, a ich rozmowa nie była długa: 
- Gdzie jesteś?
- W Audubon Park.
- Zaraz będę.
 Usiadła na ławce, wzięła głęboki wdech i postanowiła więcej nie myśleć o tym wszystkim. Podjęła decyzję.




Ostatnio coś mam blokadę twórczą. :c Wybaczcie, jeżeli nie będę dodawała nic przez kilka dni. Ciągle mam masę pracy, a napisanie rozdziału zajmuje mi średnio 2 godziny. 
Jeśli chcecie, abym informowała Was na bieżąco o nowych rozdziałach na gg, piszcie: 37908282. ;)
xoxo. ♥